Zaburzenia snu

Zaburzenia snu

Zaburzenia często występują u małych dzieci. Mają charakter przejściowy i są związane z określonym etapem rozwoju dziecka. Dziecko w wieku 3-6 lat nie zawsze łatwo zasypia. Dlatego po dniu pełnym wrażeń i  różnych aktywności przejście do snu powinien poprzedzać okres wyciszenia i spokoju. Układnie do snu i zasypianie powinno być uspakajającym rytuałem.

Kłopoty z zasypianiem. Moment ułożenia dziecka do snu bywa trudny, wymaga delikatności, uspokojenia malucha i zapewnienia mu poczucia bezpieczeństwa.

PRZYCZYNY ZDENERWOWANIA

Poza przypadkami rzeczywistego zmęczenia dziecko w wieku 2-3 lat nie zawsze kładzie chętnie się spać. Przejście od stanu aktywności i pobudzenia do fazy spokoju i snu jest dla małego dziecka bardzo trudne i wymaga pomocy rodziców. Muszą się oni wykazać dużą dozą cierpliwości. Często dziecko żywo protestuje, płacze, domaga się obecności matki lub ojca aż do momentu zaśnięcia. Powody takiego zachowania są czasem zupełnie irracjonalne, ale niejednokrotnie ich źródłem są rzeczywiste lęki.

ODBUDOWA PEWNOŚCI SIEBIE

Nie należy wykluczać realności obaw dziecka, lepiej je wytłumaczyć i uspokoić malucha. Dziecko musi uwierzyć, że położenie się do łóżka nie jest zagrożeniem i powodem do strachu. Trzeba mu pomóc nabrać pewności siebie. Jeśli po ułożeniu w łóżku dziecko mimo wszystko płacze, trzeba je przytulić, opowiedzieć bajkę. Takie postępowanie ma na celu upewnienie dziecka, że nie jest porzucone, gdy śpi i może zawsze liczyć na obecność rodziców. Gdy tylko upewni się, że matka i ojciec są w pobliżu, zacznie zasypiać bez protestów i przesypiać noce.

STRACH PRZED CIEMNOŚCIĄ

W drugim roku życia dziecko staje się coraz bardziej samodzielne, a jednocześnie nabiera świadomości swej zależności od rodziców. Bardzo wcześnie zdaje sobie sprawę z faktu, że gdy ono idzie spać, życie domowe toczy się dalej. Izolacja, poczucie odsunięcia od życia rodzinnego i strach przed ciemnością mogą wywoływać lęk i niepokój. Rodzice powinni dziecko uspokoić lub ustanowić pewien rytuał przygotowań do snu – kąpiel, pieszczoty, bajka na dobranoc, zabawka do przytulania.

SEN NIESPOKOJNY

W trzecim roku życia dziecko zwykle idzie do przedszkola. W tym okresie zasypia już bez problemów, ale może budzić się nad ranem z powodu koszmarów i lęków wywołujących panikę. Domaga się pocieszenia, a uspokojone zasypia ponownie. Jeśli koszmary się powtarzają i nasilają, mogą być oznaka zaburzeń, które trzeba wykryć i leczyć. W wieku 3-4 lat nocne strachy występują w początkowej fazie snu (około 3 godzin po zaśnięciu)i są częstsze od koszmarów. Powodują gwałtowne budzenie się ze snu głębokiego. Dziecko jest wówczas pobudzone , płacze, wykonuje nieskoordynowane ruchy. Choć sprawia wrażenie obudzonego w rzeczywistości spi, nie poznaje otoczenia. Obudzenie go w takiej chwili nasila złe samopoczucie. W przypadku powtarzających się napadów strachu należy skontaktować się z lekarzem.

INNE ZABURZENIA

Obok opisanych zaburzeń snu występują czasem inne o charakterze przejściowym: zgrzytanie zębami (występuje w fazie snu płytkiego, szczególnie u dzieci bardzo energicznych i może powtarzać się wielokrotnie w ciągu nocy); moczenie nocne (enurezja) występuję zwłaszcza u chłopców na początku nocy i nie przerywa snu; ze względu na brak umiejętności kontrolowania zwieraczy nie leczy się tych zaburzeń przed 5 rokiem życia. W wieku 12 lat dziecko może cierpieć  na somnambulizm (lunatyzm) – wstaje z łózka i chodzi po mieszkaniu, rano niczego nie pamiętając.

Źródło:  DOMOWA BIBLIOTEKA MEDYCZNA – LAROUSSE